هر گونه احساس افسردگی ،غم، بدبختی ،پریشونی، پژمردگی، یاْس فلسفی، روانپریشی ،فقر و تهی دستی ،بی خانهمانی و... قابل انتظاره
و میدونم این اندازه احساس تنهایی ویا حتی اقدام به خود کشی هم توی این وضعیت طبیعیه
کی میتونه از سرطان درس خوندن و امتحان اونم توی تابستون جون سالم به در ببره؟
الهی خدا ریشه درسو بکنه به حق این وقت عزیز !!!