...Show Me How You Do That Trick
خیلی وقتها به این فکر میکنم که چی دست به دست چی میده و چه چیزهایی باهم جفت و جور میشه که چنان نتیجه ای میده ...چرا نمیتونی برای بدست آوردن هر چیزی که میخوای فقط روی خود خودت حساب کنی...این قضیه چه طور کار میکنه......چه خاصیتی داره که چنان انگیزه و دلگرمی بهت میده که فکر میکنی میتونی دنیا رو فتح کنی... آیا انسانی هست که بتونه با چنان قدرتی به تنهایی به تکامل برسه... راه تعالی صف یه دونهای نداره؟
هرچی که هست دلم میخواد خودمو از دلیل ها رها کنم و توی نتایج غوطه ور بشم...شاید اینم دلیل دیگهایه برای پی بردن به عظمت و غیر قابل تصور بودن زیبایی های خلقت خدا. شاید واقعا انسان کامل وجود نداره...یا حداقل این هم یکی از مسیر هاست...
فکر میکنم به مسیر اعتماد دارم ولی به قدرت پاهام نه...
میخوام چنان توی این نتایج غلت بخورم و شناور بشم که ازشون سکوی پرواز بسازم...یاد میگیرم بالاخره... چرا خوشبین نباشم؟ نسیمی رو تصور میکنم که در حین پرواز به پوست صورتم میخوره...به گونه هام...تپه چمنی که ازش غل میخورم و نه به یه برکه ختم میشه ونه به دریاچهای که نورآفتاب رو منعکس میکنه...به ابرها ختم میشه...تا چشم کار میکنه
سفیــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــد . . .
یعنی میشه بیراهه نرم؟!
صف ِ تکامل ، فقط یه نفره ست دخمله !
فک کنم اون از ضعفمونه که می خوایم توی این سربالایی ، کسی یا عاملی - مارو بکشه ، تا راحت تر بالا بریم .
مثل ِ من که تو رو بهانه ای می دونم واسه برگشتن به کلاس ِ پرواز !!!!!
.
.
الان که این پستت رو خووندم -دیدم بهتره برم پی گیری کنم !
درست داری میری... خیلی سخته که اینو بگم ولی منم دو سه هفته پیش تو ۲۷ سالگی به نتایج مشابه رسیدم! و...
بعدها میفهمی که راه تکامل ۲ نفره و اینا هم نیست... خیلیها باید باشن، خیلیها باید بیان و برن تا تو به اون جلوهی منحصر به فردت تو دنیا برسی و اونی بشی که خدا برای اون خلقت کرده... اون انسان منحصربه فرد... شقایق م... درست برو که اون بشی...